чудовэ. дзень нумар 37, урэшце рэшт, і нават аніякіх праблемаў ангельская без праблемаў, цямлю на беларускай, кіпа новай музыкі, спампаваная вясёленькая папса. як жа часам дапамагае катэдра. такая цёплая неупэўнаная ўпэўненасць, што хочацца пасмяхацца. шэнціць проста паўсюль, і гэта не здзіўляе зусім. спадзяюся на наступным тыдні, пад час самастойных гэта ня зменіцца збівае проста поўнасцю з панталыку пытанне ў галаве, якое то свідруе мне мазгі, то знікае і дазваляе мне на пару хвілін адчуць свабоду. такое няясняе, не сфармуляванае пытанне, хаця... усё гэта глуства напэўна, і як заўсёды вырашыцца самым простым чынам.
амаль што